Interview (Animatie)
Project 1&2 - P4
Mijn initiële interview heb ik gedaan met een fotograaf die twee weken lang heeft gewerkt als oorlogsverslaggever in de Nagorno-Karabach regio in 1992. De Nagorno-Karabach regio is een conflictgebied gelegen in Azerbeidzjan waarbij Armeniërs het opnemen tegen de Azerbeidzjanen naar aanleiding van de uiteenval van de sovjet unie waar deze twee landen kleinschalig onderdeel van waren. Na de uiteenval van de Sovjet Unie heeft de Nagorno-Karabach regio zichzelf uitgeroepen als onafhankelijke republiek met als hoofdstad Stepanakert.
Hij heeft mij verteld over hoe het is om als fotograaf te werken in een oorlogsgebied, hoe de mensen hier mee om gaan en wat hij voornamelijk heeft gezien. In deze korte periode van twee weken is er veel gebeurd, zo heeft hij velen doden lichamen gezien en is hij ook op de ‘frontline’ geweest. Maar hij is ook ontvoerd door Armenische militairen en vervoerd naar de hoofdstad van Armenië om ondervraagd te worden door de Armenische geheime dienst. Een week later werd hij uitgewisseld als oorlogsgevangene en kon hij veilig terug keren naar zijn land van herkomst. Dit is zijn verhaal in een notendop aangezien het interview circa 3 uur heeft geduurd.
Een van de dingen die hij mij heeft verteld is hoe de bewoners van Stepanakert enorm gastvrij waren en hem regelmatig in hun appartement uitnodigde om een fles cognac te delen en te praten over het leven. Tijdens deze gesprekken merkte hij dat de mensen in het oorlogsgebied het eigenlijk vrij weinig interesseerde wat er aan de hand was. Vanuit dit verhaal ben ik vertrokken om dit te gaan verbeelden.
Civilians in line to get water. Taken in Stepanakert, Nagorno-Karabach Azerbeidzjan 1992. Photo by Miminostudios.
Doctor’s couldnt save this man. Taken in Stepanakert, Nagorno-Karabach Azerbeidzjan 1992. Photo by Miminostudios.
Na mijn interview ben ik gaan zoeken naar bronnen in verschillende media om een idee te krijgen over hoe ik het zou kunnen uitwerken. Een van de eerste bronnen die mij te binnen schoot is de game “This War of Mine” waarin je karakters aanstuurt in een oorlogsgebied die proberen te overleven. Audiovisueel heeft het mij erg geinspireerd om een bepaald gevoel te krijgen in mijn 3d scene.
In eerste instantie had ik geen idee hoe ik dit wilde gaan verbeelden, maar uiteindelijk ben ik begonnen met het modelleren van een kamer in Blender (3D software), waar twee mensen praten over het leven. Deze kamer is gebaseerd op referentie foto’s die ik online heb kunnen vinden over Azerbeidzjaanse interieuren en omgevingen.
Eerst begon ik in de block-out fase, waarin ik heel losjes kubussen plaatste om een lay-out te creëren die ik interessant vond. Daarna ben ik objecten en elementen gedetailleerder gaan uitwerken zoals de stoelen, het tafelkleed en de keukenkastjes. Tussentijds ben ik gaan spelen met het lichtinval van het raam. De scene speelt zich af in de nacht en dus de enige lichtbron (van buiten) zou de maan zijn. Aangezien het met alleen het maanlicht erg donker was heb ik nog een kaars op de dineer tafel toegevoegd. Alle objecten en texturen die te zien zijn in de scene heb ik zelf gemaakt.
Op deze foto collectie is te zien hoe ik te werk ben gegaan. Links bovenaan is de meest simpele render die ik heb gemaakt, en rechts onderaan de render die toen het meest geavanceerd was.
Vrij vroeg in het proces had ik al de gedachte om zelf een verhaal te schrijven op basis van het interview, en dit te laten inspreken door iemand. Uiteindelijk heb ik de conclusie getrokken dat het het beste is om het niet zelf in te spreken omdat ik dan het gevoel heb dat het dan ‘mijn’ verhaal word, wat niet de bedoeling is. Het geluk had mij bijgestaan aangezien ik een waardevolle voice-over kandidaat had gevonden.
