Gedichten

Een verzameling van uitgeschreven gedachtes

liefde

waar ben je?
ik vraag me af hoe het met je gaat
wat je hebt meegemaakt in mijn afwezigheid
kijkend in de weerspiegeling van het water zie ik jou
je hemels blauwe ogen
huid zo wit als sneeuw

je speelt piano in de hoek van de woonkamer
er ligt nog glas op de vloer
de gaten nog in het dak
regendruppels vallen in de er onder geplaatste emmers

het maakt niet uit in wat voor staat ik ben
of in wat voor staat jij bent
als we beiden maar elkaar hebben
dan wil ik de volgende dag weer wakker worden
om jouw gezicht te zien
voor een beetje hoop in het leven
dan stop ik mijn onrust in mijn broekzak
en plet ik de haat in mijn ziel
ik zal het putje van mijn brein leeg laten lopen
zodat alle lugubere gedachtes kunnen ontsnappen
en bij iemand anders mogen rondspoken in hun hoofd

nachtmerrie

Wij passeren
Onze geesten raken elkaar aan
Wij hebben een verlangen,
een lust naar aanraking

Het zal niet zo zijn
Mijn vingers zijn gevoelloos,
mijn brein functioneert niet meer.
De prikkels signaleren een gevoel van onrust

Jij bent een nachtmerrie

hopeloos

help mij begrijpen wie ik ben
ik zoek, maar ik kan het niet vinden
ik probeer in opstand te komen van wat ik hoor
en wat jij mij probeert in te fluisteren
en wat het systeem mij probeert duidelijk te maken

indoctrineer mij
leer mij anders denken dan dat ik nu doe
wees de verrijking van mijn ziel waar ik naar zoek

jij denkt mijn maskers af te kunnen zetten
maar ik zal niemand meer toelaten
al wordt het mijn dood

niets

Mijn leven is te vergeten
Weg te wassen in de zee net als het zand dat met de golven mee beweegt

Mijn daden zullen niets zijn wanneer ik ben vergaan,
Wanneer niemand mij meer herinnert,
Wanneer ik niets om te onthouden zal achterlaten.

Ooit ben ik niets meer,
Maar dat is niet veel meer dan dat ik nu ben.
Misschien zal de dag ooit komen wanneer ik iets zal doen dat iemand zal onthouden.
Iets met een betekenis, iets meningvols.

Maar voor nu,
ben ik niets.

Isolatie (3)

Vader,
ik bid naar u.
Accepteer mijn schreeuw voor hulp,
als u wilt.

Moeder,
ik vraag u om vergiffenis.
Indien u nog om mij geeft, help mij.
Als u wilt.

Broeder,
ik praat tegen u.
Mocht u mijn stem eindelijk kunnen horen, red mij.
Als u kunt.

Zuster,
ik fluister naar u.
Alstublieft, hoor mijn longen hun laatste adem uitblazen.
Als u wilt.

Isolatie (2)

ik ben blind,
blind van gevoel
blind van emoties
maar niet blind van gedachtes
ik kan niet zien wat ik voel,
en ik kan niet voelen wat ik zie
binnenkort ben ik vergaan
vergaan en vergeten

alles wat ik zie is wit
oogverblindend wit

het enige wat ik zie is zwart
mijn netvlies is uit mijn ogen gebrand
het enige wat ik voel is zwart
ik kan niets meer zien
mijn ogen had ik onder mijn kussen gelegd nadat ik deze er uit heb getrokken
eindelijk voelde ik iets
het tintelende door heel mijn lichaam heen, alsof ik mijn brein mee trok

weet iemand nog dat ik besta?
ik heb al zo lang niets meer gegeten
mijn buurman praatte tegen mij vanochtend
vreemd, zo’n isolatie cell
isoleer mij van al deze mensen in mijn cell
gisteren was ik nog alleen, nu is het evendruk in de trein als in mijn cell

moeder zei al dat ik het leven van het feest was, maar ik nam het nooit zo letterlijk
ik kan iedereen horen maar niet zien
of voelen

Isolatie (1)

Deze zachte muren houden mij gevangen
Deze zachte muren houden mij kalm
Deze zachte muren voorkomen dat ik mijn schedel open breek tegen het cement en mijn brein er compleet overheen smeer
Deze zachte muren beschermen mij van mijzelf
Deze zachte, witte muren maken mij gestoord
Deze gewapende muren vallen mij aan
Deze gespijkerde muren steken in mijn lichaam
Deze zachte, helse ruimte is mijn tombe

death

tonight, I lay my brown, cordurory hat down as I put myself to rest
I tighten the belt around my neck and I feel it’s nubs pushing into my skin
it’s a horrible feeling,
this feeling of being alive
it aches me
knowing the pain won’t go away

I looked across the yard and stared at my neighbour for a moment
how can we all be so unknowing of each others pain
each minute, a person possibly ends their own life
yet we’re all so focused on ourselves

the importance is gone
why should we care for each other when we can simply ignore them
ignore our feelings
nothing ever happened

are you truly alive, when you don’t feel anything?

verloren ziel

Vandaag ontsnapte ik uit mijn hoofd
De dag is aangebroken
De hemel klaart op en ik aanschouw haar in al haar glorie
Prachtige lichtstralen verlichten mijn ogen

Ik kijk naar beneden om mijzelf bevragend te begluren
Het heilige licht heeft mij gebrandmerkt tot in mijn boonmerg
Voor eeuwig aantoonbaar zullen mijn zonden zijn

Vandaag stierf mijn ziel
Vandaag sneed ik mijn huid los van mijn lichaam
Vandaag trok ik schreeuwend elk bloedvat uit mijzelf
Vandaag ontsnapte ik uit mijn hoofd, en uit mijn lichaam
Vandaag ben ik gestorven

verdwijning

Binnen een week verdween je
Lieve, ik ben bang dat je even snel mijn leven zal verlaten als dat je het binnen kwam
Ik wacht af of je nog iets van je laat horen

Alle tijd gaat voorbij
Inmiddels wacht ik niet meer op jou
Ik weet niet wat ik in jou zag
Ik haat je
Wanneer ik aan je denk voel ik niets meer
Behalve de leegte die jij hebt achtergelaten

Soms als je iets heel graag wil ga je plat op je gezicht
Ik dook in het diepe
maar ik werd gegrepen door de zwarte handen van de ondergang
ik kijk naar beneden
duizenden huidloze handen trekken aan mij
keer terug naar de afgrond
ik zal de hoop laten varen

ik manifesteerde dat je zou verdwijnen
en dus, was je verdwenen
door geen fout van mijzelf,
maar door jouw eigen minachting voor mijn gevoelens

ik sluit de poort
mijn hoofd is vol
en jij bent niet waardig
dit is wat ik anticipeerde
en nu besta je niet meer

leegte

Wanneer ik zit in mijn stoel heb ik het gevoel dat mijn ziel afsterft
Starend naar mijn beeldscherm, zoekend naar iets dat een kleine serotonine golf meebrengt
Er is niets te vinden
Niets brengt meer vreugde
De dagen waarin ik niets liever deed zijn voorbij
Het comfort is verdwenen

Dat gene wat ik zoek bestaat niet meer
Het licht van dit scherm graveert loopgraven in mijn ogen
Loopgraven waarin word geschuild voor mijn gevoelens
“Stel je toch niet zo aan” 

stralend zand

We dansen door het goud stralende zand
Onze voeten maken stofwolken in de vormen van de liefde
Wat heb ik een geluk dat ik hier ben, op dit moment
Wat heb ik een geluk dat jij niet bestaat,
althans
alleen in mijn dromen

naamloos

we kijken naar de ondergang
via het gesloten dakraam zien we ons einde dichterbij komen
we nemen nog een slokje rode wijn
over enkele seconden zullen wij niet meer bestaan

zoen mij, nu het nog kan
deel deze laatste kus met mij
voordat we tot as zullen keren

ik heb altijd van je gehouden, mijn liefde
maar onze momenten mochten wij niet koesteren
ik hou van jou
ook al ken je mij niet