Gedichten

Een verzameling van uitgeschreven gedachtes

17/12/2020 (3)

Vader,
ik bid naar u.
Accepteer mijn schreeuw voor hulp,
als u wilt.

Moeder,
ik vraag u om vergiffenis.
Indien u nog om mij geeft, help mij.
Als u wilt.

Broeder,
ik praat tegen u.
Mocht u mijn stem eindelijk kunnen horen, red mij.
Als u kunt.

Zuster,
ik fluister naar u.
Alstublieft, hoor mijn longen hun laatste adem uitblazen.
Als u wilt.

10/12/2020 (2)

ik ben blind,
blind van gevoel
blind van emoties
maar niet blind van gedachtes
ik kan niet zien wat ik voel,
en ik kan niet voelen wat ik zie
binnenkort ben ik vergaan
vergaan en vergeten

alles wat ik zie is wit
oogverblindend wit

het enige wat ik zie is zwart
mijn netvlies is uit mijn ogen gebrand
het enige wat ik voel is zwart
ik kan niets meer zien
mijn ogen had ik onder mijn kussen gelegd nadat ik deze er uit heb getrokken
eindelijk voelde ik iets
het tintelende door heel mijn lichaam heen, alsof ik mijn brein mee trok

weet iemand nog dat ik besta?
ik heb al zo lang niets meer gegeten
mijn buurman praatte tegen mij vanochtend
vreemd, zo’n isolatie cell
isoleer mij van al deze mensen in mijn cell
gisteren was ik nog alleen, nu is het evendruk in de trein als in mijn cell

moeder zei al dat ik het leven van het feest was, maar ik nam het nooit zo letterlijk
ik kan iedereen horen maar niet zien
of voelen

10/12/2020 (1)

Deze zachte muren houden mij gevangen
Deze zachte muren houden mij kalm
Deze zachte muren voorkomen dat ik mijn schedel open breek tegen het cement en mijn brein er compleet overheen smeer
Deze zachte muren beschermen mij van mijzelf
Deze zachte, witte muren maken mij gestoord
Deze gewapende muren vallen mij aan
Deze gespijkerde muren steken in mijn lichaam
Deze zachte, helse ruimte is mijn tombe

5/12/2020

tonight, I lay my brown, cordurory hat down as I put myself to rest
I tighten the belt around my neck and I feel it’s nubs pushing into my skin
it’s a horrible feeling,
this feeling of being alive
it aches me
knowing the pain won’t go away

I looked across the yard and stared at my neighbour for a moment
how can we all be so unknowing of each others pain
each minute, a person possibly ends their own life
yet we’re all so focused on ourselves

the importance is gone
why should we care for each other when we can simply ignore them
ignore our feelings
nothing ever happened

are you truly alive, when you don’t feel anything?

24/11/2020

Vandaag ontsnapte ik uit mijn hoofd
De dag is aangebroken
De hemel klaart op en ik aanschouw haar in al haar glorie
Prachtige lichtstralen verlichten mijn ogen

Ik kijk naar beneden om mijzelf bevragend te begluren
Het heilige licht heeft mij gebrandmerkt tot in mijn boonmerg
Voor eeuwig aantoonbaar zullen mijn zonden zijn

Vandaag stierf mijn ziel
Vandaag sneed ik mijn huid los van mijn lichaam
Vandaag trok ik schreeuwend elk bloedvat uit mijzelf
Vandaag ontsnapte ik uit mijn hoofd, en uit mijn lichaam
Vandaag ben ik gestorven

14/10/2020

Wanneer ik zit in mijn stoel heb ik het gevoel dat mijn ziel afsterft
Starend naar mijn beeldscherm, zoekend naar iets dat een kleine serotonine golf meebrengt
Er is niets te vinden
Niets brengt meer vreugde
De dagen waarin ik niets liever deed zijn voorbij
Het comfort is verdwenen

Dat gene wat ik zoek bestaat niet meer
Het licht van dit scherm graveert loopgraven in mijn ogen
Loopgraven waarin word geschuild voor mijn gevoelens
“Stel je toch niet zo aan”

5/10/2020

Hey, ben je er weer?
Vrijwel elke dag kom ik langs jouw huis wanneer ik in de trein zit, proberend vooruit te staren om niet stiekem jouw kant op te gluren. Misschien zie ik je daar staan, rustig je o zo lieve hond aan het uitlaten. In minachting van wat er allemaal gebeurd is zie ik jou al staan in mijn verbeelding. Wie houd ik voor de grap, ik zou toch niets van waarde zien wanneer ik jou inbeeld.

Ik kijk terug naar de foto’s – de momentopnames van onze geschiedenis – in afschuw. Hoe heb ik mij ooit zo laten mishandelen? Met een angstig kloppend hart vernietig ik alles wat mij aan jou laat denken, net zoals jij alles aan mij deed vernietigen met de grootste, kwaadaardigste grijns die ik ooit heb gezien.

Hoop heb ik voor het volgende slachtoffer wie jij weet te verleiden. Hoop dat hij (of zij) de echte jij ziet voor wat jij bent.
Een monster.

22/9/2020

Ik zag je vandaag staan
Wachtend op het perron waar wij elkaar dagelijks tegemoet liepen
Dit keer was het anders

Beeldschoon gekleed, zo heb ik jou nooit mogen aanschouwen
Je bent aan het jagen naar een nieuw slachtoffer
Hoe kun je dat hier doen?
Wij hebben te veel geschiedenis in deze donkere tunnel
Onze gezamenlijke lachen echoën hier nog
Hoor jij het ook?

21/9/2020

Jij mocht mij altijd alles vragen
Ik was het opengeslagen boek dat rondzwierf in een bibliotheek met een oneindige voorraad aan woorden die de mijne overspoelde
Met mijn woorden schreeuwde ik voor jouw aandacht
Een schreeuw die jij niet wilde horen
Jij was te druk bezig met jezelf
Het is geen wonder dat jij nooit de muren kon afbreken waar de puurste vorm van mijn ziel zich achter schuilt

Het was vanzelfsprekend om naar jou te luisteren
Je woorden te koesteren – je gevoelens te waarborgen, te beschermen
Het gene dat jij mij niet wilde bieden deed ik dagelijks voor jou
Heb ik hier spijt van?
Ik heb spijt dat jij niet mijn hand wilde vasthouden toen ik dat het meest nodig had

Maar ik zou alles overdoen
Om het mens te worden dat ik nu ben
Om jou overal doorheen te mogen helpen
En om jou nooit meer in mijn zicht te hebben
Ik haat je

21/9/2020

Verdriet
Traantjes die langzaam van mijn wang stromen om vervolgens te landen op mijn bureau
Er is een melodie in deze zoete depressie
Het voelt alsof de echo van het getik een lach vormt die wederom rond spookt in mijn hoofd, met het enige doel om mij over de rand te duwen

Met een doekje veeg ik de tranen weg
Maar de gevoelens blijven achter – achter slot en grendel om de komende maanden nogmaals weggestopt te worden
Ik zou willen dat de sleutel verloren raakte
Even verloren als ikzelf in mijn verdriet
Het is beter zo

21/9/2020

Gedachtes over de ware ik komen en gaan
De zielen om mij heen smachten naar het antwoord
Onvoorspelbare druk, de inmense verwachtingen om voorspelbaar te zijn
Om diegene te zijn wie zichzelf openlegt
Open en bloot – om naakt gezien te worden zonder de onzichtbare muren die mij veilig houden

Maar wanneer de muren gaan, ga ik ook
Alles wat mijzelf uniek maakt
De fragiliteit voelt als dansen op de glasscherven van de spiegel waar ik mijzelf in aanstaar
Ik zie mijzelf niet meer, ik ben verloren in de reflectie